Yeni Çağ’da Coğrafya Kısaca

Rönesans hareketleriyle birlikte Avrupa’nın izolasyonunun sona erdiği XV. yüzyıl başından itibaren keşifler dönemi başlamıştır. Bu dönemi etkileyen en önemli faktörler, dinî inançların yayılması ve yeni kaynaklar bulma arzusudur.

Bu dönemde Avrupalılar, önceden Müslümanlar tarafından korunup geliştirilen İlk Çağ filozoflarının coğrafi mirasından da yararlanarak birçok eseri Latinceye çevirmişlerdir. Büyük Coğrafi Keşifler dönemi olarak adlandırılan 1492-1522 yılları arasında önemli gelişmeler yaşanmıştır.

Kristof Kolomb’un 1492’de Amerika kıtasını keşfetmesi, Portekizli gemici Bartolomeu Dias’ın 1488’de Ümit Burnu’nu bulması ve Vasko da Gama’nın 1498’de Hint Okyanusu ve Hindistan’a ulaşması coğrafya alanında önemli adımlardır.

Yeni Dünya olarak bilinen Kuzey ve Güney Amerika, Okyanusya, Güney ve Kuzey Kutup çevreleri ve birçok ada, planlı ve uzun deniz seyahatleriyle keşfedilmiştir. Bu keşiflerle birlikte bilinen dünyanın sınırları genişlemiş ve coğrafyacılar için harita hazırlama ve dünyanın farklı bölgelerini tasvir etme konusunda büyük bir bilgi akışı başlamıştır.

Osmanlı Devleti’nin sınırları içinde Piri Reis, Kâtip Çelebi ve Evliya Çelebi gibi seyyahların yaptığı seyahatler ve ortaya koydukları eserler de coğrafyanın gelişimine büyük katkı sağlamıştır.